Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

τα ζιζάνια και τα ζιζάνια...

όπως θα έχετε διαβάσει (ελπίζω δηλαδή!) πάω σε 4 σχολεία!
τα 3 είναι μικρά και σε μικρά χωριά. Σε ένα σχολείο από αυτά, με περηφάνια ο διευθυντής  μου ανακοίνωσε ότι έχουμε και αίθουσα μουσικής και έκανε 10 λεπτά να βρει το κλειδί της αίθουσας! Έχουμε και όργανα μου λέει! Α, ωραία σκέφτηκα κι εγώ θα κάνω και ορχήστρα! Πάω μέσα και τι να δω!!! Ένα αρμόνιο του '80 που ούτε ήχο πιάνου δεν είχε σωστό και κάτι αυτοσχέδιες μαράκες που και αυτές ήταν διαλυμένες!!! Επίσης είχαν γεμίσει την αίθουσα (2επί 3) με θρανία και καρέκλες και μια μεγάλη έδρα!!! Πως να κάνεις μάθημα εδώ??? Σαν τα ποντίκια θα είμαστε! Έβαλα λοιπόν τα παιδιά να βγάλουν τα θρανία έξω και βάλαμε τις καρέκλες κυκλικά. Έκρυψα και το αρχαίο αρμόνιο και έβαλα το δικό μου.
- Κυρία, μου λένε τα παιδιά, θα μας παίξετε στο πιάνο του Χατζηγιάννης το "το καλοκαίρι μου"? 
- Με τίποτα, τους λέω εγώ! Αυτά τα ακούτε στο σπίτι σας δεν χρειάζεται να τα ακούτε και στο σχολείο. Σήμερα θα μάθουμε το "μη μιλάς άλλο γι' αγάπη" του Σαββόπουλου.
Ευτυχώς που τους άρεσε!
Τώρα θα πρέπει να πείσω τον διευθυντή να βάλει το χέρι στην τσέπη (όχι την δικιά του, του σχολείου) να πάρουμε όργανα. Την επόμενη εβδομάδα όμως γιατί μέχρι να τελειώσω εγώ το μάθημα αυτός είχε πάει σπιτάκι του.

2 σχόλια:

  1. κουράγιο, δασκάλα! νομίζω ότι σου κάνει καλό να τα λές κάπου, ακόμα κι αν δεν ξέρεις σε ποιον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι, είναι καλό! μόνο που ξέρω ποιος είναι ο πρώτος που τα ακούει!!! οι άλλοι πάντα έρχονται δεύτεροι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή